Fasl-ı sermâ-yı dehşet-efzânın
Bâd-ı pür-zehr-i girye-dâriyle;
Karların serdî-i memâtiyle
Münkesîr, bî-varak hep eşcârın,
Mâverâ-yı güsûn-ı hüznünden;
Saçıp etrafa nûr-ı bî-ferini
Güneş, ol dilber-i semâ-pîrâ,
Bir hırâm-ı hazîn-i mâtem ile,
Eyliyordu gurûb, rikkat ile!..
İsmirârî-i rû-yı âfâka
Saçılan nûr-ı ra’şe-efzâsı;
Sanki zerrîn, safîr ü elmâsın, ·
İmtizâcat-ı renk renginden
Dökülen bir şelâle-i nûrun,
Hep bu emvâc-ı lem’a-perveridir!..
Şimdi rûhum bu şems-i muhtazırın,
İn’ikâsât-ı nûr-ı zerdiyle,
Titreyip ağlayan bu deryânın,
Pîş-i emvâc-ı nâle-dârında
Böyle bin, muntazır, perâkende,
Hâtırâtımın tezekkürâtiyle,
Ağlıyor derbeder, hazîn, hâsir!..
(Mecmua-yı Edebiye, 20.06.1901)
Darağacı Sanat 