Kadın

Kadın, açmamış bir çiçek. Kadın, sayısız güzellilerle çevrili, keşfedilmemiş bir ada hatta.

Günün anlam ve önemine binaen neşe saçan satırlar bırakamıyorum çünkü özellikle son birkaç günde izlediğim haberler ve gözlerimin tanıklık ettiği olayların görüntüleri güne dair neşemi alıp götürüverdi. Bir çocuğun gözleri önünde helak edilen bir anne haberi beni nasıl iyi edebilirdi ki?

İnsanoğlu ne yazık ki berbat bir varlık. Şiddet sadece kadına değil, şiddet akla gelebilecek her yerde korkunç bir hızla büyümeye ve yayılmaya devam ediyor. Ele ele, göz göze bir çift gördüğünde tepki gösteren halkım, sokak ortasında şiddete maruz kalan birine yardım etmezken ve hatta görmezden gelirken şiddetin önü elbette kesilmez. Tam olarak olayın göbeğindeki insanlar fikir beyanında bulunur bir de, en komiği bu. Trajikomik.

Geride bıraktığımız bir yılda verdiğim en çetin savaşlardan biriyle uğraştım. Her insanın düşebileceği birçok hoş olmayan duruma düştüm. Ben başardım diyebilmenin verdiği sevinç paha biçilemez ama ben hâlâ nefes alabildiğim için geride bıraktığım tüm talihsizliklere şükretmemeliydim. Benden daha kötü kadere sahip olan hemcinslerimle aynı kaderi paylaşmadığım için yersiz mutluluğumu hissetmemeliydim. Eşitliği ilke edinmiş bir ülkenin daha eşit insanları olmalıydı. Bu eşitliği sağlamaya katkı sağlamayan ve dengenin zararına oynayan halk için ise söyleyecek bir şey bulamıyorum zira kelimeler bile tükenmiyor artık. Kelimeler öylece ortada duruyor ve nereye ekleneceğini kestiremiyor çünkü derdi anlatmanın sayısız yolu bulunmuşken anlamayan kimselere tekrar tekrar yeni kalıplar veremeyecek kadar yorgun kelimeler. Tıpkı senede bir gün varlığı kutlanan ama bugünde de onlarcası hatta belki de yüzlercesi katledilen hemcinslerim gibi, çok yorgun.

Yüreğine Allah korkusunu, vicdan ve merhameti ilmek ilmek işlediğimiz çocuklar yetiştirebilmemizi diliyorum. Henüz beş yaşına basmamış oğlumun es kaza denk düştüğü ve gözlerini kapatmaya yetişemediğim haber karşısında gözleri dolarken ve çokça üzgün bir halde bana, “O kızın şimdi annesi yok mu?” derken hissettirdikleri bu isteğimi daha güçlü bir hale geldi. Dünyayı çocuklar mı yönetmeli bilmem ama dünyayı ne erkek, ne de kadın kisvesine sığınmış biri değil, cinsiyetçi rolleri savunan biri değil, bir çocuğun merhametine sahip insanlar yönetmeli. Cennet annelerin önüne serilmişken, en başta kendi annesine saygı ve sevgi göstermeyenler değil, bir kadına, kendisinden fiziksel anlamda güçsüz bir varlığa nasıl davranmaması gerektiğini bilen nesiller yetişmeli.

Günümüz kutlu olsun kardeşlerim ve şimdiye dek gerçekleşen kayıplarımız için de başımız sağ olsun. Şiddetin rengi, dili, dini ve ırkı yok. Şiddet maalesef müzikten daha evrensel ve şiddet sanıyorum ki en çok da ülkemde geleneksel. Üzülerek, içim cız ederek, yer yer küfrederek izlediğim haberlere bakmakta zorlanırken insanların bunları nasıl yapabildiğini anlayamıyorum. Dilerim ki… Ah maalesef dilek bile dileyemiyorum. Allah görüyor. Başımıza taş yağsa yeridir, Allah biliyor.

Kadınların ve fiziksel üstünlük sebebiyle katledilen, şiddet gören tüm canlıların hüznüyle çevrelenmiş bir Kadınlar Günü… Çünkü Kadın olmak bir direnişe farkında olmadan kesilen bilete sahip olmak. Oysaki yine kadın, seni dünyaya getiren o ana. Kıymetini bil, lütfen. Bilmeyeceksen bile en azından dokunma. Tek yapman gereken bu. Yalnızca, bu. Kadın, açmadan koparılmış bir çiçek senin yüzünden. Kadın, sayısız güzelliklerle çevrili, henüz keşfedilmeden yerle bir ettiğin o ada. İzin ver yaşasın. İzin ver hayat bulsun toprağında ve cumhuriyetini kursun. Senede bir gün değil sadece, her gün yüzü gülsün ve her gün varlığına şükredilsin.

Çağla Fulya