Kapısız köyden geliyorum buralara. Kapılı hiçbir köyün adresini bilmiyorum. Yanımdan geçen kimseye sormuyorum, araştırmıyorum bu yerleri. Kapılı hiçbir yere girmek istemiyorum. İstememek, arkasından yaşanmışlığı da sürükler. İstemiyorum, çünkü o kapılardan girmişliğim var. Saraydan bozma yerlere de girdim, kokusu uzaklara kadar gelen çöp harabelere de… Gözümü de gönlümü de alan yerler oldu, tiksinerek adım attığım yerler de. Ortak tek bir yanı vardı: Herhangi bir kapıdan girmek istemek. Girmek zorunda olduğunu düşünmek. Her seferinde buyur edilmedim içeri, her seferinde geri de çevrilmedim ama. Kapıdan girdiğimde cazibesine kapılıp bir süre mutlu mayhoşluk içinde, içime çektim karmakarışık kokuyu. Gülüp eğlendim, en rahat yataklara serildim, en kötü günümüz böyle olsun kadehlerini de en yükseğe kaldırdım. Şehrin en güzel balkonunu buldum kapılardan birinin ardında. Seslerin birbirini kovaladığı ama asla ritmini bozmadığı, huzuru sakladığı sohbetleri çektim üzerime.
İçime sinmeyen kapılardan birine girdim, zamanının birinde. İçine sinmeyen ama sana sağanaktan kaçmak için son şansın olduğunu hissettiren kapılardan biri. Bir kapıdan girmek zorundasın, çünkü insanlar böyle yaptı. Eğer sızacak bir kapı arkası bulamazsan çok kötü şeyler olurmuş. Bu çok kötü şeyleri kimse anlatmaz çünkü kimse kapıdan girmemezlik yapmadı, kendini ortada bırakmadı. Sadece herkes bu çok kötü şeyin, hayatta başına gelebilecek en kötü şey olduğuna inandı. Buralarda herkes tarafından inanmak, kanunları bile döverdi. Hangi odaya girsem, ışığı yanmıyordu, insan kendini yalnız hissetmek istemiyorsa, gelen küfürlü çığlıklara kulaklarını kabartabilirdi. Yere uzanıp uyuduğunda, sabah güneşi gözkapaklarını delerdi. Gece hafif donmuş vücudun az sonra yavaş yavaş açılır, öğleye doğru kirpiklerin bile terlerdi. Sıkılmamak için en güzel meşgale duvarları soymaktı. Soymak da şekilli soymak… Sanat eseri ortaya çıkarır gibi enerjini vermek, duvarların seni yutmasını beklemek…
Kapılara kapılmıyorum. Ardında iyi de saklansa, kötü de olsa girmiyorum. Tıklatmıyorum, zile basmıyorum, kırmıyorum ya da önünde oturup beklemiyorum. Hiçbir kapının ardında ne olduğunu, hissetmeye çalışmıyorum. Merak edip bakmak şöyle dursun yanına bile yaklaşmıyorum. Başka birinin girmesini sadece uzaktan öylece izlemek istiyorum. Ne bir kokuyu takip etmek istiyorum, ne bir sese karşılık vermek istiyorum, ne de dekoru görmek istiyorum. Bir kapının ardında ne beklerse beklesin hep sıkışıp kalıyorum. Kötü bir koku bazen beni kilitliyor odanın birine, rahat bir balkon beni alıyor, koparıyor her şeyden. Sonunda sıkışıp kalıyorum, nefes almak için içeri girsem bile. Sıkışıp kalmak, koparıyor içimi. Koparıp koparıp akşam yemeği salatalarına doğranıyor. Her bir parçam ayrı yere dağılıyor, bulamıyorum sonra da bütünümden tekrar parçalar yaratmaya çalışıyorum. Şimdi kapıları başkalarına bıraktım. Kapı seçmezsem çok kötü şeyler olacağını söyleyen insanlarla dolu her bir yanım. Rahatım, alışmak istemiyorum buyur edilmeye de, kovulmaya da. İnsan kapısız yerlere ne buyur ediliyor ne de kovuluyor. Bundan olacak ki daha çok sahipleniyorum buraları. Hoş geldin, beş gittin ya da niye geldin sorularını unuttum. İçerinin sıcaklığını da soğukluğunu da tahmin edebiliyorum, hatta hissediyorum ama bizzat bulunmak istemiyorum. Ne hissedilecekse ne söylenecekse, ne duyulacaksa dışarıda olsun istiyorum, hiçbir kapının ardında sıkışıp kalmak istemiyorum. Tüm kapılar uzak, sınır kapıları yok artık. Alışmak meselesiyle haşır neşir olmak da istemem, ondandır ki kapı ardında yaşanmışlık sonrası yüklerini omuzlayıp, kapı dışarı edilenlerin sırtını sıvazlayıp teselli vermek istiyorum. İşe yaramayan teselliler… Dışarıyı içeriye almanın işe yaramaz tesellileri… Kovulduğun, buyur edildiğin, davetsiz girdiğin, sevemediğin ya da çok sevdiğin tüm maskeli kapılar, coşkulu ama işe yaramaz teselli dilenir.
İrem Özdemir
Darağacı Sanat 