Yaşlı şair olsun, genç şair olsun hepsinde okura bir dökülme, bir içini açma durumu var. Yaşlı şairi anlıyorum: Zamanın daralması, yaşlanan bedeni ve yüreğinin telaşı ile okura, “Beni anla, zamanım kalmadı ey okur.” çığlığıdır. Peki… Genç şair… şairler… Dergilere, gazetelere verdikleri röportajlarda kendileri hakkında her şeyi okura niye açık ederler? Okurun bu kadar detaya niye ihtiyacı olsun? Kendi eliyle -üstelik de kimse merak etmemişken, sormamışken- kendi gizemini bitiriyor, gizli hiçbir şey bırakmıyor arkasında şair. Okura şairin kendini bu kadar açık etmesi doğru mu?
Şair ve şiir
Darağacı Sanat 