Birdenbire olmayan ne varsa insanoğluna eziyettir. Sabırdan değil, bilinçli beklemekten bahsediyorum. Sürüncemede bırakan her şey sağlığa zararlıdır, uykuya haramdır, ömre törpüdür. Bir şey güzel olacaksa eğer, kendinizde olmadığınız bir vakti bekler. Kendinizde olmadığınız, dünyayı Uranüs’ten daha uzakta gördüğünüz bir vakit gelen ilkbahara “mucize” deriz. Mucizelere kendinizi hazırlayamazsınız, öncesinde eğitimini alıp pratik yapamazsınız.
Olsaydı birdenbire bir şeyler olurdu, diye hayalini kurmayı bıraktım o güzel dediğim şeylerin. Gezegeni sallamamak gibi bir şey oluyor bu da. Boş vermenin mükemmel olduğu aşısını küçükken yaptıranlardanım. En ufak güzellik düşünsem ardından, “Umursama.” fısıltıları yankılanıyor beynimde. Umursama; çünkü bu da içinden bir yerlere batacak, bu da etinden et koparıldığını gördükçe mideni bulandıracak. Günlerce kustuktan çok sonra rahatlayacaksın ama öğürmekten vücudunda bir ağrı bırakacak. Vücudumda bu kadar hatıra ağrı varken, umursamamak artık kolay. Kusmadan, etimden et kopmadan, hiçbir şey batmadan yola devam etmeyi yeni öğrendim. Yolda sadece yürümekmiş bu, hiçbir yere sapmadan, hiçbir kediyi beslemeden, manzaraları fotoğraflamadan, konuşmadan, kimseye rastlamadan, – rastlasan bile görmeden- hiçbir vosvosa âşık olmadan… Yürümek tek gayesidir insanın dediler, dosdoğru yürümek… Ölülerin üzerinden atlayıp, dirilere sadece başıyla selam vererek mesela. İsimle hitap etmeyin dediler, nasıl olsa hepsi bir. Taşlı yollardan el ele tutuşarak inmeye de gerek yok, tek başına bata çıka in dediler.
“Güzel şeyler, birdenbire olur, bu kadar bekletmez insanı.” demiş Oğuz Atay. Gözümü kapatıp beklerdim eski evimde olsam. Bayıla bayıla başka bir eve çıkalı çok oldu ama. Güzel evimin hatırına beklemiyorum birdenbire olmayan hiçbir şeyi. Bahçem de güzel, kurak bırakmadım, bahçıvanı da benim. Özellikle karanfil ektim her bir yana. Karanfil kokusu bana hep yapmamam gerekenlerin listesini hatırlattı. Bu sefer öylece geçerken gelmedi kokusu burnuma, gidip bizzat parmaklarımın arasına alarak kokladım bir karanfili. Bana bir şeyler hatırlatsın diye bile isteye yaklaştım yanına. Tarih günlerden bugün ve bir şeylerin birdenbire olmadığı günlerden bir gün. Kimsenin karşıma bir uyarı levhası dikmesine gerek kalmadan, öğütlerin kulağımı çekmesini beklemeden, yara almayı da beklemeden kokluyorum hatırlanması gereken ne varsa. Bazen bastırıyor gibi oluyor ses, bu kokuyu. Ses, kokuya savaş açıyor. Sonra devam ediyorum, sesleri kovarak.
Ses çok konuşur. Kovduğunuzda daha bir arsızlaşır. Bir dahaki gelişinde kendini daha iyi hazırlar, repliklerini sahiplenir, gereksiz tövbelerini hatırlatır. Şimdi de yeni evimden kovuluyorum. Bahçemi terk ediyorum. Döngünün içinde boğuluyorum. Döngü de bitince ölüyoruz biz insanoğlu herhâlde, başka bir yolu yok. Ses yapmaman gereken şeylerin listesini, kokudan devralır, kendi şöminesinde yakar listeyi. Bazen koku da gıkını çıkaramaz buna. Ses, kokuyu yendi şimdi. Beynimdeki ses, tövbelerime gülüyor. Bir şeyler mırıldanıyor. Döngünün içinde boğuluyorum. Tüm insanoğluna sesleniyor:
“Bağışlayın tövbe ettiklerinizi. Bir daha karşılaşmam dediğiniz ne varsa, hemen ileride sizi onun bekleyebileceği ihtimalini atmayın bir köşeye. Efendisi oldum hiç demeyin, köleliğinize sarılıverirsiniz bir anda. Güzelim sokaklarınızı bir daha ayak basmam diye terk etmeyin, yüreğinizi o sokağın parklarında erite erite gezdirirsiniz sonra. Suratlara bakmamak için çırpınmayın, mimikleri ezbere biliyorsunuz, kandırmayın kendinizi. Keskin çizgilerinizin daha da belirginleşmesini dilerseniz gittikçe silikleştiğini görürsünüz. Çizgi kaybolduğunda tüm tövbeler ölür. Ölüm insanlardan önce tövbelere gelir. Hangi yolu kapattıysanız o yolun ortasında otostop çekerken bulursunuz benliğinizi. Hangi duvar karanlıksa, orada parlatırsınız tablolarınızı.“
İrem Özdemir
Darağacı Sanat 