Fırtınanın sessizliği ruhuna işler yağmur damlalarının
Yeşertmek için içindeki umut parçalarını
İçinde can çekişen adamın çığlıkları sarar odayı
Her umut fark ettirmeden ardında bir yara bırakırdı
Çocuksu gözlerle kapıyı araladı
Belki de yarına çıkacak bir el aradı
Ama satırlar arasında can verdiğini anlamadı
Kalbinin her sözünde yine öldüğü anı hatırladı
Yaşadığı anları çoktan unutmuş yalnızlığa sarıldı
Ve arkasında bıraktıklarını fark etmeden satırlar arasında
Silinen yazılara karıştı.
taha lale
