Çizgi

Boşlar beni süt beyazı satırlar

Kalan karanlık hatıralardan

Bir ümit kapkara içimi kaplar

Ak ufku mavi gözleriyle gözleyen

Boş geçen her anlardan

Çığlık akseder boşluklara

Titrek gölgeler saklambaç oynar

Köşelerde kıyılarda

Berbat sözlerle donatıldım senelerce

Bulamadım doğruyu Sokrates’in aksine

Kaldım boş bir kuş yuvası misali

Umarsızlık bir çare değil kaçışın

Gözcüsü değil gök yeryüzünün

Yeryüzü değil düşürülmüş bir mahkûm

Adalet bahsini geçiniz o hiç anlam etmez

Tuval renklerinin karıştığı bir kovadır dünya

Hatır sancısı çeksen bağırır yüzüne

Kim kimsesiz kalmış bilinmez ancak

Ancak anlaşılır baş başa kalınca kendinle

 

Vurdumsuzca yaşadık yaşamayı aradık 

cankuş