Türk edebiyatının öncü yazarlarından olan Oğuz Atay, en ünlü eseri Tutunamayanlar’ı, Yusuf Atılgan’ın Aylak Adam romanındaki bir pasajdan esinlenerek yazmıştı. O pasajı çok beğenen ve etkisinde kalan Atay, bir pasajdan dev bir kitap ortaya çıkarmıştı.
Edebiyat tarihimizin en ilgi çekici olaylarından biri böyle başlıyor işte. Oğuz Atay romanını bitiriyor ve etkisinde kaldığı, beğendiği, fikrini önemsediği yazara yani Yusuf Atılgan’a kitabını gönderiyor fakat bir türlü geri dönüş alamıyor. Bu duruma pek bir üzülen Atay yakın çevresine konuyla ilgili, “Kitabımla ilgilenmedi.” diyerek üzüntüsünü dile getiriyor.
Ne yazık ki Oğuz Atay 1977 yılında, Yusuf Atılgan’ın fikrini öğrenemeden vefat ediyor. Yusuf Atılgan ise Oğuz Atay’ın konuyla alakalı hassasiyetini sonradan öğreniyor. Meğer onun penceresinde olay çok farklıymış.
İşte o pasaj!
“dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. tramvaydaki tutamaklar gibi. uzanır tutunurlar. kimi zenginliğine tutunur, kimi müdürlüğüne, kimi işine, sanatına. çocuklarına tutunanlar vardır. herkes kendi tutmağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. gülünçlüğünü fark etmez. kağızman köylerinden birinde bir çift öküzüne tutunan bir adam tanıdım. öküzleri besiliydi, pırıl pırıldı. herkesin, “- veli ağa’nın öküzleri gibi öküz, yoktur”, demesini isterdi. daha gülünçleri de vardır. ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum: gerçek sevgiyi! bir kadın. birbirimize yeteceğimiz, benimle birlik düşünen, duyan, seven bir kadın!”
Darağacı Sanat 