Umutyazar

Yeni yıla girerken soğuktan üşümüş umudum yine pır pır etmeye başlıyor. Aslında yeni bir yıl diğerleri gibi baştan yitik, çocuksu hayaller gibi. Bunu umudum da biliyor ama bazen bile bile hata yaparız ya işte o hâlde gülümsüyor. Sobanın üzerinde çıt çıt sesiyle kestaneyi, vuuuu sesiyle kaynamış güğümü ve ailenin sofra başındaki saf gülüşünü hatırlıyor. Bir yandan da insanlığın ne ara bu kadar kötücül ve hissiz olduğunu unutmaya çalışıyor. Hayvanlara yapılan türlü işkenceler, anlamsızca bitmeyen savaşlar, sırtı sıvazlandıkça azan doyumsuz hırslar, iyiliğe inat davranan kem kalpler, tıka basa yiyenler karşısında çaresizce açlık çekenler, sokakta kalanlar için sıcak evlerinden dua edenler, farklı olduğu için öcü olarak yaftalananlar… Ne zamandan beri böyle? Daha doğrusu ne zamandır daha kötüye gidiyor? İşte artık bunu düşünmek istemediği için umudum kendi içinde yeşil bir ağaç süslüyor. Her dala kendinden doğurduğu yeni bir umutçuk asıyor. Kendi kalbini söküp antik dönemlerin sırrını taşıyan bilge bir yıldız gibi ağacın tepesinden bakacak biçimde yerleştiriyor.
İnsanların ellerinde sadece umut var. Güleç yüzlerinde şimdilik gün doğumu yok. Her yeni yıl ne dilendiyse tersi oluyor. Öğrenilmiş çaresizlik alaycı bakışıyla gerçeği selamlıyor. Olasılıklar neden hep kötülüğe çalışıyor?
Karanlık, uzay kadar sonsuz bir hâlde yayılıp genişlese de umut sürecek ve karanlıktan ışığı biçecek. Umut etmekten hiçbir masum kalp vazgeçmeyecek. Çünkü içlerindeki çocuk asla kaybolup gitmeyecek. Dünya kötülüğün dans ettiği devasa bir pist ise iyiliğin de müziği elbet çalacak. İşte bu yüzden dua et, umut et, dile ve gülümse. Kâinat bu sevimli enerjini kabul edecektir er ya da geç.
İnsanlığın yeniden kutsandığı bir yıl olması dileğiyle mutlu yıllar diye seslenen umudum onunla ilgilenmemi istiyor. Yeni yılda tekrar görüşmek üzere aynadaki kendime el sallayıp içime dönüyorum.

Uğur Ünen