Biraz zaman geçiyor. Hâlâ cevap yok. Geç cevap verecek olsa da telefonun başından ayrılamıyorum. Uyuyakalıyorum kısa süreliğine. Telaşla kalkıyorum. Telefonuma baktığımda cevap verdiğini görüyorum. Biraz önceye nazaran daha ilgili görünüyor ama yine de yeterli değil. Tavrı sinirlerimi bozuyor. İnat etmeme sebep oluyor. Kiminle konuştuğunun farkında mı acaba? Profilini incelediğim sırada gözüme takılan başarılarından ve yazarlık adına kazandığı ödüllerden bahsedebilirim. Erkeklerin takdire zaafı var ve karşımdaki bir yazar. Yani buradan yaklaşmam ekstra avantaj. Hem nazik de birine benziyor. Bence olur.
Tahminimden uzun sürdü konuşmamız. Hiç tanımadığım biriyle konuşmak pek bir keyifli. Ben ne desem inanacak, sorgulayası gelse bile bana hissettirmeden içine atacak. Beni, ben nasıl anlatırsam öyle tanıyacak. Konuşmak için mi konuşuyorum bu kadınla yoksa kendimi tatmin etmek için mi? Bilmiyorum ama karşı konulmaz bir çekim olduğu muhakkak. Uykumun geldiğini hissediyorum, tam da sırası!
Biraz daha konuşuyoruz. Uyuya kalmak üzereyim ama telefonu bırakmak istemiyorum. Henüz ilgisi pekişmemiş olabilir. Konuşmayı şu an kesersem yarın umutsuz vaka olurum. Yalnızca birkaç mesaj ve birkaç önemli noktaya değinmek yeterli olacaktır. Yarın tekrar yoklarım. Yazım tarzlarımızın benzeştiğini fark ediyorum. Konuşmamız devam ederken daha fazla dayanamayıp uyuyorum. Gece tekrar uyandığımda onun da cevap vermediğini görüyorum. Sanırım uyudu. Pekâlâ, yarın iyi şeyler olsun.
Ağır ağır çekildi göz kapaklarım. Sabah olmuş, uyumuş uyanmışım. Elimle telefonun diğer ucundaki, sadece adını bildiğim bir yabancıyı yokluyorum. Ne kadar oldu uyuyakaldığıma pişman olmayalı ya da oldu mu hiç? Tuhaf, daha dün akşam haberdar oldum varlığından ve belki de dünde kaldı. Bugün olacak mı ya da yarınıma kalacak mı bilmiyorum. İnsan ilk kelimeleriyle tanışınca bir insanın, altında kaldığı tesir yoğun oluyor.
Deniz Ardıç
Darağacı Sanat 