I
Dönülmez yolun sonundayım, izbe gülücükler üst üste yığılmış. Rastlantı sonucu ele geçen şöhret gibi sıkı sıkıya sahipleniyorum yolun bitişini. Oysa kime sorsam dönülmez yolun bitimini ölüm diye adlandırır. Ölüme atfeder bitişini yolun. Koca koca kahkahalar atarım, onların bu ele geçmeyen sabit inanışlarına.
Ben çok uzun zamandır dönülmez yoldayım ve döne döne her yolu bitirdiğimdendir bu yolda oluşum.
Dönülmez yolun bitimindeyim. Öylece beklemekteyim. Ölüm o kadar uzak ki bana yaklaşamamakta. Sayıklanan düşünceler gerçeğe yaklaşmış olsaydı eğer bitirdiğimde yolu bitmeliydi her şey fakat bitişle de bitmedi. Bir huzursuz ruh içime kemirenin bana bu yola girişimin bir niyetin getirisi olduğunu söylemekte. Bu sebeple ayık duruşuyla çokça karanlıklar ülkesine daldı göz bebeklerim ve her nasılsa çıktılar bilemeden yolu, her seferinde de. Bu karmaşık çıkmazı alelade yırtmaktan gelir benim bir kahramanmış gibi konuşmam hep. Fazlası olmasam da eksikliğini hissetmem içimde yaşamın çatlak haritasının bozuk dökülüşünün uyumunu.
Bu yolda oluşumun bir amacını sana atfettim. Kıstım kendimden söylemekte olacaklarımı. Bir söylencenin yayılışı kadar hızlıydı bedenimi sarıp sarmalaman. Ruhum özgür diye çığlık koparsam boşuna gebe gelir söylediklerim yüreğime çünkü gerçeği koklamakta kalmıyor göz bebeklerim. Söylüyorum işte inatla amacımı.
Dönülmez yolun bitiminde durdum öylece bekledim seni. Ancak kayboluşunla geleceğini bilmem duruşumun asilliğine bir damla gurur düşürmüş olsa da halen yollarda kaybolmanı beklemekteyim.
Ruhum senin yürüyüşünü asil kılmak için serildi yeryüzüne. Bekledim çok vakit bekledim. Bir zamandan sonra sıkılsam da bekledim. Yorulmuş olsam da bekledim. Ama ölüm gelip yani başıma yerleşip önce gülümseyip sonrasında fısıldamasıyla gelmeyecek oluşunu; başka yola gidişinin kaçınılmaz oluşunu artık vazgeçer oldum bu halimden. Koştum bir zaman koştum. Nefesim artık uyuması gerektiğini söyleyip çekildi. Soluğumda yeşeren gözyaşlarım bana ileride iki uzun mumun aydınlattığı yeraltına yükselen merdivenlerini gösterdi. Ulaşmak için yerin alt katlarına bir bir tırmanmam gerekli. Tırmanırken merdivenleri bir basamağında durdum. Durmamı söyleyen bir kıvılcım gördüm çünkü. Bekledim bekledim. Pek umudum yitti, sevincim azaldı, hüzünlenir oldum sıkça. Kararsızlık basamağıymış durduğum benden bir karar bekliyormuş en çılgınından, cesareti fazla olanından.
Vermem gerektiğinden değil sensizliğin doldurduğu hüznün içime yerleştirdiği uktenin ağırlığını taşıyamayacağımı anladığımdan attım adımımı bir diğer yükselen basamağa.
Bekleme beni sevgilim yolunuz ayrıksı bizim. Ve şimdilik sana elveda diyeceğim.
Fuat Mecnun
Darağacı Sanat 