Anlatacağın şeyler tükenmese de bazen anlatacak gücü bulamayabilirsin kendinde. Öyle olur insan. En iyi ben bilirim diyemem ama iyi bilirim bu hissi, inan. Bir sabah uyandığında artık çözüm yolu aramaktan dahi vazgeçtiğin o tuhaf, kesif anı bir düşünsene. Hissettiklerin bütün gece üzerinde eski, ağır yün bir yorgan gibi değil miydi? Anneanne yorganları iyi sarıp sarmaladıkları için anksiyeteye iyi gelir diye duymuştum. Sanırım soyut karşılığı aynı hissiyatı vermiyor çünkü o yorganın ağırlığı altında ezildiğine eminim. Saklandığın yerden çıkmayacağına da… Henüz.
Henüz küçüktüm. En fazla on iki yaşlarında bir kız çocuğuydum. Sınıfındaki hiçbir arkadaşı tarafından sevilmediğini düşünen, özgüvensiz bir kız çocuğu. Bir gün okul dönüşü yakınlardaki bir züccaciyeye uğradım. Anneler günüydü ve ben anneme on kuruşlarla dolu kumbaramdaki hazinemi kullanarak bir hediye alacaktım. Uzunca rafları gezdim. Vakti zamanında üç lira yirmi beş kuruş olan, lila renginde kelebek desenleriyle süslü altılı su bardağı takımı çarptı gözüme. Almak istedim. Yalnızca üç lira on kuruşum vardı. Belki sevimliliğimi kullanarak kasiyer ablayı ikna edebilirim düşüncesiyle kasaya gittim. Bardakları almak istediğimi söyleyip on kuruşlardan oluşan küçük hazinemi ortaya serdim. Ne mi oldu? On beş kuruşluk eksiğim sebebiyle o bardakları alamadım. O zamana dek hissettiğim en büyük çaresizlikti. Ağlaya ağlaya eve dönerken yolda teyzemle karşılaşmış ve durumu anlatmıştım. Sağ olsun, işe yaramayan mini servetime gerekli eklemeyi yaparak o bardakları almamı sağlamıştı. Annemin yüzündeki mutluluk kelimenin tam anlamıyla paha biçilemezdi.
Aradan on üç yıl geçmiş olmasına rağmen ben hâlâ o günkü çaresizliğimi net bir şekilde hatırlıyorum. Artık daha büyük sorunlarım var ancak hissettiğim değişmedi. Bence yaşımızla, sorunların bizde yarattığı hislerin yoğunluğu ters orantılı. Büyümenin en kötü yanlarından biri ise ağlaya ağlaya eve dönerken sokakta karşılaşacağım hiç kimsenin bana faydasının dokunmayacak olması.
Bir sabah uyandığında artık çözüm yolu aramaktan dahi vazgeçtiğin o tuhaf, kesif anı bir düşün lütfen. Küçük bir kız ya da erkek çocuğunun isteksiz vazgeçişi gibi işte. Orada daima, hep seninle. Büyüsen de çocukluğun daima derinlerde. Kâr getirisi olmayan bir alışveriş yapıp duruyorsun hayattan. Açık büfe mutluluk, fakat sen ille de harcayacaksın ömründen. O halde sorunlarınla yüzleşmekten kaçmak niye? Yanlış seçimdi o bardaklar. Alamayacağımdan fazlasını istemiştim ve ben hatamın sonuçlarıyla yüzleştim. O bardakları hiç alamayabilirdim. Hayatta her zaman güzel şeyler olmaz ve yoldan geçen birisi canının en içi de olsa bazı acılarını yok edemez. Her şeye hazırlıklı olamazsın tabii ama deprem tatbikatlarının bir sebebi var ya da hazırda ilk yardım çantası bulundurmanın.
Pekâlâ, bu kadın yine ne diyor diyeceksin. Haklısın… Demek istediğim şu, lila rengi kelebekli bardaklar çok güzeldi. Sonuncusu geçtiğimiz yıl kırıldı. Asla unutulmayacak olması iyi haber. Sorunlarınla yüzleşecek olmana ne demeli? Evet evet, bunu yapacaksın ve neden bu durumda olduğunun cevabını en iyi sen biliyorken bunu aynalardan saklayamazsın. Küçük bir çocuk gibi ağlayarak kabuğuna çekilmeden önce çıktığın yolda olanları bir düşün. Belki yoluna devam edebilmenin bir yolunu bulursun çünkü kabulleniş devam etmenin yüzde bilmem kaçını oluşturur. Çok büyük bir alan kapladığına eminim grafikte. Bana güven ya da güvenme, senin tercihin. Ben tercihimi on kuruşlardan oluşan mini servetimin yetmeyeceği bir hediyeden yana kullandım. Sonra da hatamla yüzleştim kendi aynamda. Ders çıkardım elbet ve kendime kattım edindiğim öğretileri. Artık daha güçlü müyüm bilmem ama büyüyorum en nihayetinde her an ve büyükler küçüklerden daha güçlüdür çoğu zaman. Bilek ya da kas gücü değil bu. Anneanne yorganının soyut karşılığı olan anksiyeteyi yatıştırmayan o yorganı kaldırabilmek gibi. O yükleri kaldırıp saklandığın yerden çıkmak gibi.
Çağla Fulya
Darağacı Sanat 