Günün Sonunda | 13.Gün

13.Gün

16.03.2021

Sevgili Günlük!

O kadar çok şey var ki sana anlatmam gereken, hangi birinden başlasam bilemiyorum. Sana yazmadığım bu 5 günde çok şey oldu. En önemsizinden başlayayım, sabah 7.30’ta yattığım bir günün ertesinde gece 00.00’da yattım. 1 yıl sonra ilk defa bu kadar erken yattığım bir gün oldu. 7.30’ta yattığım gece gösterdiğim insanüstü performansa vücudum yenik düştü ve bir ilk daha söyleyeyim sana. Şu anda senle ilk defa gece 3’ten önce konuşuyoruz. Saat an itibariyle 00.06. Birazdan uyuyacağım.

O insanüstü performans beni çok yıprattı sevgili günlük. Hem o, hem de ondan öncekiler birleşerek hücrelerimin kanına girip beni artık masaya değil, yatağa çağırır oldular. Bu yüzden bugünlük erken konuşuyoruz.

Başka ne oldu diye soruyorsun, duyuyorum. Geçenlerde sana bir müjde vermiştim, o müjde patladı. Her şey berbat oldu. İnsan hayatta en yakın olduğu kişinin üzüldüğünü görünce ve üstüne elinden de bir şey gelmeyince çok çaresiz kalıyormuş onu anladım. Yalnızca onunla beraber üzülebiliyorum, başka da hiçbir şey gelmiyor elimden.

Bu o kadar üzdü ki beni, son birkaç gündür pek kendimde değilim. Öyle ki bugün neredeyse tüm günü çekyatta battaniyeye sarılmış, tavanı izleyerek geçirdim. Hayatta keskin çizgileri olan insanlardan nefret ediyorum Sevgili Günlük! Altı boş ve hiçbir karakteristik özellik değeri taşımayan, adına da “benim düşüncem” denilen saçmalıklardan nefret ediyorum. İnsan sevmek ve sevilmek için yaratılmışken sevdiğini ve onu çok seveni alternatifsiz dayatmalar sunarak üzmemeli, karanlığa terk etmemeli. “Ben buyum.” cümlesi ayıp sayılmalı mesela ya da “İşine gelirse.” cümlesi tedahülden kalkmalı. Belki böyle olursa daha saygılı olur insan, insana.

Sevgili Günlük, ben sanatçı adamım ve laf aramızda, biraz da manyağım. Hayat boyu sürecek olan bir kavgam, mücadelem ve çabam olacak. Belki hiçbir zaman hayallerim gerçek olmayacak, belki hayallerimin peşinden son anıma kadar koşacağım, bilinmez ama bana söz ver; bir gün işimi asıl önceliklerimin önüne koyup saçma sapan düşüncelerin ardına saklanırsam karşıma dikileceksin.

Başka bir sıkıntım daha var. Geldi mi hepsi üst üste gelir zaten. Değer görmediğimi düşünüyorum. Sürekli birileri benden onları motive etmemi, onları ayağa kaldırmamı istiyor. Sürekli elimin yardım adıyla kendilerine uzatılmasını bekliyor. Ama ben düştüğümde, uzattığım elimde izi olan insanları bulamıyorum etrafımda. Düşünce de kendi kendime kalkmamı istiyorlar. Beni kim motive edecek Sevgili Günlük? Ben nasıl ayağa kalkıp devam etme gücü bulabileceğim kendimde?

Bugün kız arkadaşım çok enteresan bir şey söyledi. “Yazamamana anlam verebiliyorum artık. Aklın o kadar dolu ki, ilham denen o muazzam şey ortalarda gezinmemeye başladı.”

Haklıydı. Dibine kadar hissettiğim o derin yalnızlık, yanına heyecanlarımı ve hayallerimi de almış bir süredir. Bu sinir bozucu. Aşmam gereken bir sorun bu. Gönül bağı kurduğum karakterlerin ve saatler hibe ettiğim hikâyelerin boynu bükük kaldı.

Biliyorum sana şu ana kadar pek çok kez bir şeyler sonrasında yorulduğumu söylemiştim. Bugün son, söz. Çünkü biliyorum ki, bir şeyleri yapmak istiyorsan yorulman gerek ve eğer senden başka yapacak kimse yoksa yorulmak senin en doğal hakkın.

Toparlanmak için uyumaya gideceğim birazdan. Fiziksel olarak halim yokken yaşadığım sıkıntılarla psikolojik olarak da yıpranmak beni düşürdü. Bir süre kendimi dinleyeceğim ve bundan sonra kendimden başka kimsenin derdinin peşine düşmeyeceğim.

Günün sonunda Sevgili Günlük, galerime girdim ve sevdiğim kadınla olan fotoğraflarımızın peş peşe geldiğini gördüm. Mutlu oldum. Onu görmek güzel, onu sık görmek daha güzel.

Servet Eren