
Birtakım genç şairler, şiirlerinden çok devrimcilikleriyle övünen, devrimci oldukları için şiirlerinin de beğenilmesini bekleyen -hatta isteyen- bu ağabeyleri gibi şiir yazmaktan çok, “halk” gibi, “devrim” gibi sözcüklere tutunmayı yeğlediler, şiirde söylenen sözün ancak biçimle var olabileceği gerçeğini akıllarına getirmediler. Sağlam bir dünya görüşü, haklı davalar, halktan yana olmak, barıştan ve toplumculuktan yana olmak kötü bir şairi, yeteneksiz bir şairi, iyi şair yapmaya yetmiyor çünkü bir cüce, Uludağ’ın doruğuna da çıksa cücedir.