Ağaç

Yorgunum… hem de çok

En az o asırlık ağaç gibi

penceremden seyrettiğim

Üzerine sonbahar sinmiş

Hüzünle duruyor orada bak

Dimdik… ama yorgun

Gölgesinde dinlenen sarı kızıl yapraklar

Yağmuru bekliyor olmalılar

Çürüyüp toprağa karışmak için

Ya ağacın sessizliğine inat 

Dallarında cıvıldayan saksağanlara

Ne demeli

Kim bilir neler anlatıyorlar

“Bir zamanlar…” diyorlar belki de

“Ağaç genç bir fidan iken…”

Ah o bir zamanlarla başlayan cümleler 

Bir zaman sonra nasıl da yakıyor içini

Her biri yüreğinde bir yara izi

Aynı o ağacın gövdesindeki kıvrım kıvrım yol çizen çatlaklar gibi.

hatice ışıktaş