Sensizlik

Son defa yazıyorum sana 

İçimde biriktirdiğim ne varsa

Aşka ve hüzne dair 

Son defa döküyorum satırlarıma

Gözyaşlarım belki de bir daha akmayacak 

Senin için… Bizim için…

Bir zamanlar hiç bitmeyeceğine inandığım aşkımız için

ve belki ben bir daha hiç mutsuz olmayacağım

Senin yokluğunla sınandığım için

Oysa biz böyle mi başlamıştık, hatırla

Gözden kalbe akan o ilk bakışmalar

Sevdamızın ilk tohumları değil miydi? 

Sen değil miydin beni daima özleyen?

Ben değil miydim?

Seni senden daha çok seven

Bana ‘evlenelim’ dediğin o gece

Hayaller kurmuştuk birlikte 

Hem de en pembe tozundan 

Çocuklarımız olacaktı boy boy 

Senin soyundan

Gözleri bana benzeyen

Gülüşü sen…

Kağıttan evler kurmuşuz hayal diye

Bak ne çocuklarımız oldu 

Ne de bir yuvamız

Biz ‘biz’ bile olamadık seninle

Ben bu satırları yazarken 

Yine sen yoksun 

Sensizliğim var

Evden her çıkıp gidişinde 

Ben gitme diye ağlarken

Beni teselli eden sensizliğim…

Yıldızsız gecelerde umut ararken ben 

Ya da gün ağarana kadar yolunu gözlerken 

Beni yalnız bırakmayan sensizliğim

Sen kumar masalarında 

Aşkımızı kaybederken

Ya da içki sofralarına hayallerimizi 

Meze ederken

Yaralarımı sarıp sarmalayan

Beni koynunda uyutan 

Kulağıma binbir gece masalları fısıldayan 

Yine sensizliğim

Eşim, dostum, can yoldaşım

Ben gülünce benimle gülen

Benim tek bir gözyaşıma hüzünlenen

Belki de beni benden daha çok seven

Sensizliğim

Şimdi ben gidiyorum

Bu sana son mektubum

Hâlâ seni seviyor muyum?

Onu da bilmiyorum

Ama inan 

Hüznüm aşkımdan daha büyük şu an

Sana giderken sensizliğimi bırakıyorum

Bensizliğine yoldaş olsun diye

Hoşçakal bir zamanlar sevdiğim insan

Hoşçakal…

hatice ışıktaş