Sinema – Abdülhak Hamit Tarhan

Rüzgâr, rüzgâr, bir havaî zelzeleÜsküdar.İskele,herkeste tehâcüm, acele…Yeri var…İşte vapur haykırıyor hiddetle…Son düdükvelvele.lâkin karayelmiş bu ne berbat rüzgâr!Bu, evet, zelzele!Bir sıska toprak hergeleçekmekte çürük,bir araba!Geliyor. Durdu, bu kimdir acaba?Canlı bir âbide-i kıymetdârçıktı bir manzara-i rikkat-res…Bir takım kirli çocuklarla mhât.Bir hazin-ü mütefekkir bîkesyâdigar!Almalı ancak bunu herkesyâda.Vaz’ı hâmuşu müheyya gibi bir feryada!İhtiyarHayli de pejmürde ıyafet… Ancakküberâ-yı fukaradan olacak:Revişinden kılınan istinbat.Hem kibarhem de veli çehreli bir hatıra âl-i aba!GalibaÇamlıca’da sâkin,o bir ehl-i tarikBakıyor her yana bir hayret-i pür-haclet ile.Hele, çok geçmedi lâkinarası:Âşikâroldu hep esrârı, ne lâzım ta’mik?Arabayla vapura vermek içinyok parası!Bu demek ehl-i maaş!…Toprağın altına da girmek içinpara lazım! Karayelmiş ne denir böyle yele?Çok şükür, rastgele.Bir ehl-i ataediyor bir lira itârüzgâr,mesele,altın… ve çocuklarda telâş!Karayel oldu sarı!Altını bo<du. Ufaklık yapıyor…Ve çocuklar kapıyor.Hoşuna gitti bu yağmagayet.Şen ü şâd oldu keder manzarası.İşte son merhale,son mevîd ü mikat:Vapura girdi nihayet,heyhat!O çocuk belki çıkarken dışarı!Acaba kim bu mübarek simâ?Dediler: İşte bu bir yüz karası!Ne demektir bu muammâ?Hedemâta sademât!O gün a’yân-ı kirâmdan bir zâtfeleğin olmuş idi maskarası!Bense nazmen ediyorum tekrar:Rüzgâr, rüzgâr,Bir hayaî zelzele!