Ben özneyim, gizli özne… Garip akımının öznesi, sokak şiirinin öznesi, hocam Tanpınar’ın da deyimiyle şiirimize tatlı anlaşmazlığı ve lezzeti getiren özne…
1914 yılında Çayır Sokağı’nda, 9 numaralı konakta gözlerimi araladım dünyaya. “Bir garip Orhan Veli’yim, Veli’nin oğluyum.” İlkokul sıralarında başladı edebiyata olan eşsiz sevgim. Çocuk Dünyası isimli hikâyem bir dergide basıldı. “Bir çocuk ne anlar sevmekten? Ne anlar ki sevgi uğruna ölmekten? Ne anlar yaşam nedir, dünya ne? Her şey tozpembedir onun gözünde. Hep umut vardır küçücük yüreğinde.” Ortaokul yedinci sınıfımda yol arkadaşım Oktay Rifat ile tanıştım. “Ben ki her nisan bir yaş daha genç, her bahar biraz daha aşığım; korkar mıyım? Âh dostum, derdim başka…” Birkaç yılın ardından bir müsamerede diğer bir yol arkadaşım olan Melih Cevdet ile tanıştım. “Bilmem ki nasıl anlatsam; nasıl, nasıl söylesem derdimi! Gönül yarası desem, değil. Ekmek parası desem, değil.
Betül Dağ
Darağacı Sanat 