Yazmak büyük bir eylemdir. Kimine göre delilik, kimine göre ise kolay tanımlanamayan bir iştir. Oldukça çetrefilli ve bir o kadar da değerlidir. Peki insanı böyle bir eylemi yapmaya iten sebep nedir?
Edebiyatımızın önemli kalemlerinden Leyla Erbil, “Yazar neden yazar?” sorusuna anlamlı bir cevap konduruyor. Türkiye’de yazar olmanın zorluklarına değinen Erbil, hiç kimsenin “ben yazar olayım” diyerek yazmaya başlamayacağını, kişiyi ancak birtakım şartların yazmaya iteceğini söylüyor.
Öyle inanıyorum ki yazarlık bir çeşit ruh hastalığından kaynaklanıyor. Yazmak tabii bir yerde tedavi oluyor. Ama bu olay ‘iyi olabilmek için kitap yazmak’ olarak da düşünülmemeli hiçbir zaman. Yıllar geçtikçe bilinçleniyorsunuz. Bu toplumun neden böyle olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz. İşte bilinçlenme sürecinin sonuna doğru artık yazarlık tedavi unsuru olmaktan çıkıyor ve dünyayı değiştirmeye katkıda bulunmak durumuna doğru gelişiyor. Bu açıdan eğer yazarlığın bir yanı bir sakatlık durumunun tedavisiyse, öte yanı da o sakatlığı yaratan nedenleri ortadan kaldırmak ve dünyayı değiştirmeye katkıda bulunmaktır.
Yazarlığın bir hastalıktan doğduğunu düşünen Erbil, harekete geçmenin de bir tedavi olduğunu söylüyor. Ancak yazmak sadece yazan kişiye iyi gelmesi için yapılan bir eylem değil diyerek de zenginleştiriyor düşüncesini. Hastalığı yaratanın toplum olduğunu düşünen Erbil, bu hastalıktan doğan yazma eylemini de toplumun sorunlarına katkıda bulunmak adına kullandığını ifade ediyor.
Ama bu katkı hiç de bugünden yarına kolay bir katkı değildir, onun da bilincinde olmak gerekir. Burada hemen belirtmeli, biz hayalperest değiliz, ‘dünyayı biz değiştiririz’ demiyoruz, ama ‘küçücük de olsa bir katkıda bulunabiliriz’ diyoruz.
bir röportajdan.
Darağacı Sanat 