Hasta – Cenap Şahabettin

Daima oldu, daima efzûn
Ah, o illet ki yok henüz ilacı,
Ah, o illet ki saçlarından uzun,
Ah, o illet ki hasretinden acı…

Her yere bezl-i ömr ederken yaz
Sende reng-i hayat azalmıştı;
Hüsnünün yâdigâr-ı şi’ri biraz
Yalnız saçlarında kalmıştı.

Saçların bir gurûb eden kamerin
Solgun envâr-ı mevcedârıydı;
Bir remâd-ı nazardı her nazarın,
Gözünün sanki sonbaharıydı..

Bakışın bir vedâ idi her dem;
Berk-i rûhun sukûtu beklerdi;
Ruhlerin, leblerin yetîme-i dem,
Daime incelen çiçeklerdi…

Daima oldu, daima efzun
Ah, o illet ki yok henüz ilacı,
Ah o illet ki saçlarından uzun,
Ah o illet ki hasretinden acı…