Hayat – Tevfik Fikret

Bugün hayâtı müselsel bir ihtiyâc-ı siyâh; Bugün sa’âdeti, gâfil bir iştiyâk-ı tebâh; Bugün teneffüsü, yorgun, kadîd bir sürü “Ah!” Olan bu cem’iyyet… Bugün zehirlerinin ka’r-ı neş’esinde yüzen, Bugün doğan çocuğundan terâne beklerken Figân duyan beşeriyyet, bu nuhbe-i hilkat, Nedir bilir misin, oğlum?.. Önünde hârelenen Şu mâî safhaya bak; şimdi ansızın seni ben Tutup da fırlatıversem onun derinliğine. Düşün biraz ne olur?.. Korku bilmesen de, yine Tahammül eyleyemez, çırpınırsın, ağlarsın; Zavallı kollarının hükmü yok ki kurtarsın! O mâî şey seni yuttukça haykırır, bağırır. Fakat halâs olamazsın; omuzlarından ağır, Haşîn, demir iki el muttasıl itip zedeler; Ve çâre yok ineceksin… Bu işte ömr-i beşer. Hayır, bu zehrime sen vâris olma, evlâdım; Yarjn, ümîd ediyorlar ki, bir genişçe adım. Bir atlayış, — ne diyorlardı pek de anlamadım, — Hayâtı kurtaracak; Beşer… Bu şimdi muazzeb sürüklenen meflûc, Adım adım edecek zirve-i halâsa urûc… İnan, Halûk, ezelî bir şifâdır aldanmak!