Dün Gece – Tevfik Fikret

Sâhil zalâm içinde; donuk bir parıltı var Yalnız şu birkaç evde; birazdan siner, batar Onlar da, hep karanlık olur. Bir kalın nikâh Örter birer birer Gündüz hayâtının bütün evsâhım… Beşer Bilmem ki hangi seyyi’esinden edip hicâb, Zulmetle perdeler o likâ-yı sabâhım… Sen ey semâya ma’kes-i reyyan olan deniz, Kanlarla, lâşelerle bulanmaz miyâhını Gönder, şu paslı çehreyi silsin; biraz temiz Bir yüzle belki bir iki gün süslenip hayât, İğrenmez ademoğlunu gördükçe kâ’inât. Gönder, şu dalgalar yıkasın şeyn-i hilkati…. Lâkin hayır, senin ne umurun? Bu hizmeti Senden ne hakla bekliyorum?… Sen, güzel deniz, Hissiz, vazîfesiz, Her günkü inşirahına dal; çırpın, oyna, ak; Sâfi köpüklerin, o ipek saçların, bırak, Sarsın hayâl ü-.rûhu; sarılsın, kucaklasın : Hulyâ-yı aşk u san’atı zümrüd kanatların!