Âşiyân-ı Peder – Tevfik Fikret

Yine dün geçtim, âh bin hasret, Aşiyân-ı peder civânndan: Kaldı cismim önünde bî-hareket, Çöktü kalb-i hazîne bir zulmet; O ne hüzn-i mehîb-i mahviyyet! Bir safâ-âşiyân-ı pür-fer ü tâb Olmuş ârâm-zâr-ı bûm u gurâb. Benziyor hâb-gâh-ı emvâta Hâli sakf-ı giyâh-bestesinin; Abıdır, yükselir semâvâta O sükût ân-ı hoş-güzeştesinin! Dışı hem-reng-i iğbirârımdır, İçi hem-hâl-i kalb-i zârımdır; Anda her kûşe bir mezânmdır! O tarâb-gâh..: Yok, o câ-yı sükût Ki durur pür-mehâbet ü mebhût, Ki periler çıkar gubârından, Ki hayâlât iner cidârından, Ki uçan neş’eler kenârından Hâk olur karşısında ârmdan…. Rikkat-âver nümûne-i nasût; Sanki pişimde bir yığın tâbût Lerze-bahş-ı dil ü.hayâlimdir, Mücib-i şiddet-i melâlimdir, Mütecessim me’âl-i hâlimdir…