İnanmak İhtiyacı – Tevfik Fikret

Bütün boşluk: Zemin boş, âsümân boş, kalb ü vicdân boş; Tutunmak isterim, bir nokta yok pîş-i hasârımda. Bütün boşluk: Döner bir hiçî-i mûhiş civârımda; Döner beynim berâber; ihtiyarım, sanki bir serhoş, Düşer, lagzîde-pâ, her sâha-i ümmîde bir kerre… Bu yalnızlık, bu bir gurbet ki benzer gurbet-i kabre; İnanmak.., İşte bir âguş-i rûhanî o gurbette. Karanlık: Her taraf, herşey karanlık, bir hazin yeldâ! s Karanlık: Fehm ü dâıiiş, akl ü istihrâç hep muzlim; Bütün rûhumda müz’ic bir cemâdiyyet olur nâim, Kesâfetten ibaret bir tecellî arzeder eşya, Hakikat zahir olmaz dîde-i idrâke bir zerre… Bu vehm-âlûd bir zulmet ki benzer zulmet-i kabre; İnanmak… İşte bir şeh-râh-ı nûrânî o zulmette.