Heykel-i Say – Tevfik Fikret

Şevâhikten kopan bir hande-i şânkla zulmetler Perîşân bir bulut hâlinde titrerken bevâdîde, Derin gurrende aks-i savletiyle ra’d-i hevl-âver Kımıldar bir siyâh ejder gibi âğûş-ı vâdîde. Bütün âfâkı istî’ab eden boşlukta nâliş-zen Hayâletler gezer, hep birbirinden har u müsteskal; Bu mühiş, müfteris hengâme-i zulmette bir heykel Bakar lâ-kayd u ulvî, bir sütûn-i âhen üstünden. Sükûn, ey ra’d ü berk, ey sarsar-ı hırs u emel, ey şân! Bütün ebnâ-yı hilkat en mutantan bir mezelletle Bulurken her küçük nefhanda bir mâtem veya bir sûr, Şu ulvî sa’î-yi bî-hâb u râhat işte gayz-efşân Durur karşında -her şeyden uzak, her neş’eden mehcûrEğilmek bilmeyen bir cebhe-i mağrûr-ı san’atle!