İktîrâb – Tevfik Fikret

Girdâblar açar önüme bir derin serâb, Ruhum sehâbelerden alır şemme-i türâb, Tahriş eder sımâhımı bin nevha-i gurâb, Benzer azâb-ı kabre nihanî bir ıztırâb; Gönlüm harâb, cism-i nizârım kadar harâb… Müdhiş, memâttan bile müdhiş bu iktirâb! Bâd-ı sümûmu yaktı nihâl-i sebâtımı, Rîg-i revânı boğdu ümîd-i necâtımı; Deşt-i câhîme benzetirim kâ’inâtımı, Hep garka-i belâ görürüm ben hayâtımı; Girdâblar açar önüme bir derin serâb… Müdhiş, memâttan bile müdhiş bu iktirâb! Tevhîş edip hayâlimi bir leyl-i gam-nisâr, Hasretle eylerim seher-i mevte intizâr; Muzlim ziyâlarıyla -derim- kılsam istitâr! Çeşmim sehâbelerde arar zulmet-i mezâr, Rûhum sehâbelerden alır şemme-i türâb.. Müdhiş, memâttan bile müdhiş bu iktirâb! Gâhî uyup hevâ-yı dil-i bî-karârıma Çıksam da şöyle kırlara, baksam civârıma: Hep serviler vurur nazar-ı iğbirârıma Taşlar soğuk soğuk dikilir reh-güzârıma, Tahriş eder, simâhımı bin nevha-i gurâb… Müdhiş, memâttan bile müdhiş bu iktirâb!