Mehd-i Âmâlim – Tevfik Fikret

Dedim, o lahd açılırken harîm-i kalbim içinde, Dedim ki: işte son ümmîdimin mezâr-ı siyâhı! Bu son ümmîd-i sa’âdet -ki eylemişti teverrüm,- Yüzünde berk-i hazanın o isfırâr-ı siyâhı, Dudaklarında şikayetle titreyen o tebessüm, Gömüldü kaldı mü’ebbed samîm-i kalbim içinde. Bu gün birer mütehassir, veremli çehre-i muğber Soğukluğunda içimden doğup üfûl eden âmâl, Bütün o lahd-i siyâhm zılâl-i girye-verinde Gelir vücûda, parıldar, söner… Bu lem’a-i pâmâl Leyâl-i muzlimenin vahdet-i sükûn-eserinde Günüde makberelerden çıkan parıltıya benzer.